GEDOE MET JUSTITIE

Mijn vader is overleden op 87-jarige leeftijd. Met hulp van zijn huisarts.

Hij had best 100 jaar willen worden. Maar dan met een hogere kwaliteit van leven. Die zakte namelijk en zat nu op (een schaal van 10) op een 5, richting 4. Hij wilde de 3 niet afwachten. Al enige jaren had hij het over zijn leven met beperkingen, die steeds erger werden. Zijn slechthorendheid, waardoor iedere communicatie moeilijk werd. Zijn hersenen, die maakten dat hij sommige zaken niet meer kon volgen. Zijn benen, die het lopen zo moeilijk maakten. Toen hij niet meer mocht autorijden en fietsen, was voor hem de grens bereikt. Hij was daardoor een te groot deel van zijn onafhankelijkheid kwijt. Dat was niet meer zoals hij wilde leven, hoezeer dat hem ook speet. Want hij had zonder die beperkingen wel erg oud willen worden.

In juni wilde hij zijn leven beëindigen, nog voor de zomer. Mijn ouders waren eensgezind als het ging om de mogelijkheid zelf over hun levenseinde te kunnen beschikken. Ze hadden de middelen in huis en het plan was om het zelf ten uitvoer te brengen.

Sinds een aantal jaar maakte mijn vader een overzicht van “Mijn leven met handicaps”. Hij gaf dat aan ons, kinderen, en ook besprak hij dat met zijn huisarts.
Doordat hij al jaren hierover gesproken had met de huisarts, begreep deze de wens van mijn vader. De huisarts voerde een aantal gesprekken met hem en stelde toen voor om hem te helpen en of hij niet liever artseneuthanasie zou willen. Zodat daarmee de nabestaanden niet de last van politie en justitie zouden hoeven ondergaan.
Mijn vader wilde ons het gedoe besparen en vond het prima dat de huisarts hem het drankje gaf. Het was voor hem hetzelfde, of hij nu zelf het drankje maakte of dat de huisarts hem dat aanreikte.

En inderdaad na het overlijden van mijn vader, kwam heel rustig een schouwarts. Die kwam en ging weer geruisloos, nadat hij alles bekeken had.
​
Hoe anders gaat het vaak na een zelfeuthanasie. Politieauto’s, recherche, schouwarts, justitie. Soms met zwaailichten, de straat afzetten en de aanwezigen als verdachte zien tot het tegendeel bewezen is.
Ik vond het fijn voor mijn moeder en familie dat het zo geruisloos verliep.
Maar het zou toch niet zo moeten zijn dat het optreden ná een overlijden, de reden is om euthanasie te geven? Ik vind dit merkwaardig en zo wonderlijk. 

Ik gun de nabestaande van een zorgvuldige levensbeëindiging in eigen regie, ook zozeer rust.
Vooraf, tijdens en na de levensbeëindiging van hun dierbare.
 
​Marijke Mulder, levenseindecounselor