Wie is de raaskallende amateur?

​Op 2 december publiceerde forensisch arts Jeroen Timmerman in Medisch Contact een blog met als titel Gevaarlijke levenseindekletsclub.[1] Reden voor het schrijven van de blog is het blokkeren door minister Grapperhaus van de benoeming van Miriam de Bontridder als voorzitter van een toetsingscommissie euthanasie. De Bontridder is voormalig bestuurder van Stichting de Einder en in de diverse berichtgevingen wordt dat als mogelijke reden genoemd voor het blokkeren. Nu weet de inner circle al lang dat De Bontridder nooit een groot voorstander geweest is van zelfeuthanasie en dat zorgde destijds voor nodige frictie binnen de gelederen van De Einder met als gevolg onder meer de oprichting van de SLC. De ambitie van De Bontridder was de euthanasiewereld binnen te treden waarbij De Einder – zeker in retrospectief – een vehikel was, en dat lijkt nu (voorlopig?) tot een halt geroepen te zijn.

Terug naar de blog van Timmerman. Hij typeert De Einder, en vanwege de gedeelde voorgeschiedenis neem ik de SLC daar in mee, als ‘levenseindekletsclub’. Ik vermoed dat Timmerman nimmer onderzocht heeft wie de counselors/consulenten zijn en wat hun professionele achtergrond is. Ik vermoed eveneens dat Timmerman nimmer onderzocht heeft wie cliënt worden en wat de vragen van cliënten zijn. Een deel van de cliënten heeft ‘psychische’ problemen. De fout die Timmerman maakt in zijn betoog is te stellen dat die cliënten geen ‘arts (of de ggz) bezoeken’. Dat is niet het geval. Voordat er een beroep op de SLC gedaan wordt is er al een lange weg afgelegd in de geestelijke gezondheidszorg, is er therapie geweest, zijn er (gedwongen) opnamen geweest – begeleidingsvragen komen niet out of the blue, en personen die mogelijk meer impulsief met het levenseinde bezig zijn (denk hierbij aan dwangmatige suïcide-ideatie) zullen niet in staat zijn een gesprekstraject te gaan bewandelen.
Ik wil hier ook meteen bij aantekenen dat mensen met psychische problemen niet per definitie wilsonbekwaam zijn – het hebben van een psychische aandoening maakt het iemand niet onmogelijk goed te reflecteren op het eigen leven.
​
Wie in een dergelijke situatie een beroep doet op de SLC, legt voor alles de onderzoeksvraag neer of de levenseindeweg wel de juiste is. Niet zelden wordt er een tweesporen traject bewandeld: én in behandeling én onderzoeken wat het alternatief is. En niet zelden is een behandelaar hiervan op de hoogte. Dus wat Timmerman doet, spreken van ‘de gelegenheid bieden zich te suïcideren’ en een consulent/counselor omschrijven als ‘een gevaarlijke raaskallende amateur die er 'in het kader van preventie zo snel mogelijk het zwijgen toe moet doen’ is niet alleen totaal beside the point maar ook totale kolder.
Voordat je dergelijke kletspraat uit, zou het wijs zijn jezelf eerst een goed te laten informeren en je emoties en vooroordelen even te parkeren. Misschien moet Timmerman eens een gesprek met een counselor aangaan.

Frank Vandendries, levenseindecounselor

[1] https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/gevaarlijke-levenseindekletsclub-.htm