|
Maar doen we dat?
Ik durf te stellen dat we niet echt leven en daardoor ook niet echt sterven tot we er door overrompeld worden. Om dit uit te leggen doen we een stapje terug. Wat is sterven; wat is leven? Natuurlijk hebben u en ik er een beeld van. Leven; dat is lekker op vrijdagmiddag op een terrasje met de zon in het gezicht en vrienden, naasten om ons heen. Het is samen op vakantie kunnen. Het is doen wat we willen en willen wat we doen. We hebben er zelfs wel recht op vinden we. Het is ook ziektes en ouderdom ver van ons houden, vitaal blijven om al die leuke dingen te kunnen blijven doen. En sterven: daarover kunnen we kort zijn. Dat is voorgoed afscheid nemen van ons lichaam en leven en van onze naasten en vrienden. Maar is dit wat het is? De werkelijkheid is vaak weerbarstiger en dan merken we dat ons sprookje niet meer klopt. Het leven is zo leuk niet; we maken ons zorgen; ervaren ongemak en mentale problemen. En de dood valt ons zwaar. Want in dit leven manifesteren we ons waardoor we aan het leven hechten. Het maakt dat we voorzichtig, zelfs calculerend zijn. Bij pijntjes gaan we naar de dokter en verlangen genezing zodat we weer (onbekommerd?) verder kunnen. Zorgen, ongemak, mentale problemen. Allemaal symptomen van lijden. We lijden wat af. Bij nader inzien blijkt (en daar zijn de kerken groot mee geworden) dat het leven lijden is. En lees wat daar staat. Dat klinkt als een definitie maar is dat zo? Dus nog een spade dieper: waar komt dat lijden vandaan? We lijden omdat we oordelen en vergelijken. Omdat we verlangens hebben en verwachtingen. Al deze termen komen uit ons brein. Ik denk dus ik ben… lijden. De clou zit hem in dat denken en we doen niet anders... Al onze oordelen, verlangens, verwachtingen ontstaan vanuit het denken. Oordelen komen voort uit onze opvoeding (het denken van onze ouders, school, maatschappij, enzovoort); er is voor ons bepaald hoe het hoort, hoe het moet, wat goed is. Helaas kunnen we nooit voldoen aan wat anderen van ons verlangen en tegelijk aan onze eigen behoeften voldoen. Verlangens en verwachtingen maken dat we naar een toekomstig doel werken. Een doel dat nooit helemaal gaat voldoen. Dat weer vraagt om nieuwe oplossingen die bedacht moeten worden. Zo creëert denken voortdurend lijden. Mens durf te leven! Dat klinkt niet bepaald als datgene wat hierboven is beschreven. En pas op: voor je het weet vul je met je denken weer in wat het dan wel moet zijn en dan begint de cyclus weer opnieuw. Want inderdaad: het zit hem in het niet invullen vanuit denken. Denken werkt niet als oplossing voor het lijden en heeft nooit gewerkt. Kijk immers naar de ervaring van ons eigen leven, en naar de geschiedenis van de wereld. Geen enkel geloof of gedachtengoed heeft het lijden echt opgelost. We kennen waarschijnlijk allemaal wel dat gevoel dat we even opgenomen waren in een grootse gebeurtenis. De geboorte van je kind, een zonsondergang die zich groots manifesteert, een situatie waarin acuut gehandeld moet worden. Dan merken we (meestal later) dat het ik-gerichte denken toen even niet plaatsvond. Dat noemen we later geluksmomenten of intense gebeurtenissen. Mag ik dat momenten van echt leven noemen? Want wat is leven nu werkelijk? Leven begint bij de geboorte of eigenlijk al een stukje ervoor, in de baarmoeder. Dat wat daar aan de hand is kun je louter leven noemen. Het is het meest zuivere en onaangepaste bestaan dat er is. Bestaan, er zijn. Dat is leven. Niet het worden, het moeten, het doen wat wij er dankzij het denken van hebben gemaakt. En mag ik het wegvallen van ons ik-gerichte denken dan ook sterven noemen? Sterven aan het ego. Een durven sterven dat elke dag, elk moment kan plaatsvinden. Joke Hogenhout, levenseindecounselor Wilt u met Joke over de tekst corresponderen, dan kunt u haar rechtstreeks benaderen door te mailen naar [email protected] Comments are closed.
|
NIEUWS
|
RSS-feed