VOLTOOID LEVEN, ZELFEUTHANASIE ÉN WAT DAARNA KOMT

De eigen regie bij de mens zelf.
Die daarmee niet een ander belast met zijn keuze om het leven te verlaten.
Het vergt lef om dat te kiezen, dat zelf te organiseren, om  het zelf uit te voeren.
Het is niet niks. Het is evengoed dapper om daar op het laatste moment vanaf te zien, omdat er toch… een kiertje licht is…
 
Niemand kan bepalen hoe erg iemands lijden is. Een uur, een dag opgewekt, vrolijke kleren dragen, niet huilen, wil nog niet zeggen dat het leven draaglijk is.
Als de kwaliteit voor iemand tot onder het minimum gezakt is, dan kan alleen hij besluiten dat het genoeg is. Daarmee hoeft zijn leven nog niet voltooid te zijn.
 
Gelukkig is het mogelijk zelf maatregelen te nemen voor een humane zelfeuthanasie. Het is weliswaar niet toegestaan om bepaalde dodelijke middelen te bestellen, te vervoeren, en in bezit te hebben. Maar gelukkig komt het heel vaak voor dat het zonder problemen besteld wordt en in eigen bezit komt. De eigen pil, het eigen poeder van Drion. Tot zover kan het geruisloos en goed verlopen. Eigen regie, eigen risico, eigen vrijheid van keuze.
Maar dan…
Op het moment dat iemand zijn leven beëindigd heeft en overleden is, wordt door de naasten de huisarts gebeld. Vervolgens is de huisarts verplicht de gemeentelijk lijkschouwer te bellen omdat het een niet-natuurlijke dood betreft.
En dan kan het gebeuren: een overmacht aan mensen betreedt de ruimte die de aanwezig gebleven naasten als getuige horen en hen mogelijk als verdachte aanmerken.
 
Ik hoorde onlangs het nare verhaal van een naaste.
Een tachtigplusser had veelvuldig zijn huisarts om euthanasie gevraagd. Ondraaglijke pijnen lieten de kwaliteit van zijn leven op een onwaardige manier dalen. Huilend van de pijn, ‘s nachts en overdag. Zijn vrouw wilde hem nog niet kwijt maar zag in dat dit leven een hel voor hem was. Zorgvuldig bereiden zij samen alles voor. Hij bestelde de middelen, vulde formulieren in en wachtte tot zij er echt klaar voor was.
Alles was keurig vastgelegd. Alle formulieren, waarin hij verklaart zelf alles geregeld te hebben en dat het zijn eigen wens is om uit het leven te stappen, lagen klaar. Hij had daarin expliciet vermeld dat zijn vrouw op geen enkele manier hulp had gegeven.
 
En toch… Er kwamen drie politiebusjes, twee auto’s van rechercheurs, en dus ook de huisarts en de schouwarts. Een agent met wapenstok en handboeien bleef de vrouw bewaken, terwijl er onderzoek gedaan werd dat circa twee uur duurde.
Wat enorm spijtig dat de vrouw niet in alle rust bij haar man heeft mogen blijven zitten en dat zij niet de waardering kreeg voor het bijstaan van haar man in dat laatste stuk van zijn leven.
 
In ons werk als levenseindecounselor waarschuwen we voor het optreden van politie en justitie, zodat de naasten zich daarop kunnen voorbereiden.
In 2012 hebben de levenseindecounselors (toen nog bij Stichting de Einder) contact gehad met Justitie om te bespreken op welke wijze de grote impact op naasten van justitieel onderzoek na een zelf-euthanasie verminderd zou kunnen worden.
Helaas heeft dat niet geleid tot minder heftig optreden, althans niet in alle regio’s. Het komt gelukkig ook voor dat er met veel respect en waardering met de naasten om wordt gegaan.
Maar wat zou het fijn zijn als dat overal zo zou zijn. Vanzelfsprekend dient moord uitgesloten te worden. Maar wat is er nodig om duidelijk te maken dat het echt een eigen weloverwogen keus is en dat de naaste(n) uit liefde erbij is?  

Heeft u ideeën hoe we hier een verandering over in werk kunnen stellen, laat het mij weten, ik ga mij hier graag voor in zetten! 
marijke@levenseindecounseling.com  (regio Groningen, Friesland, Drenthe)

Marijke Mulder, levenseindecounselor